Lekcja ciszy jest charakterystycznym elementem koncepcji pedagogicznej Montessori. Maria Montessori rozumiała ciszę, jako stan wymagający powstrzymania się na pewien czas od ruchu i oddzielenia się od codziennych hałasów.

Lekcja ciszy to czas, kiedy dzieci, na umówiony sygnał, przerywają wykonywane czynności i próbują się wyciszyć, odprężyć. Jest to ćwiczenie grupowe i może przybierać różne formy, takie jak wsłuchiwanie się w bicie własnego serca czy tykanie zegara, bądź też chodzenie po elipsie z określonym przedmiotem, przekazywanie dzwoneczka, tak, aby nie zadzwonił itp.

Lekcja ciszy jest dla dzieci dość trudnym zadaniem, ale przynosi im wiele korzyści. Podczas lekcji ciszy dzieci uczą się panować nad własnym ciałem, nad swoimi ruchami, co przyczynia się do budowanie własnej wartości i daje dzieciom wewnętrzną satysfakcję. Dzięki tym ćwiczeniom dziecko kształtuje wolę oraz cierpliwość, i staje się bardziej zdyscyplinowane.

Dzieciom, które poznały ciszę, doświadczyły jej, łatwiej jest zachować ciszę w takich miejscach jak kościół czy muzeum. Wypływa to wówczas z woli dziecka. Jest więc pozbawione nakazu czy przymusu ze stronny dorosłych. Lekcja ciszy, w rozumieniu Montessori nie jest przeprowadzana w celu uciszenia hałasu, ale w celu wyciszenia dzieci i wytworzenia stanu skupienia.